TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel.

POCHODZENIE: Północna Rosja i Syberia. PATRONAT: Nordic Kennel Union (NKU). DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 22.07.1997.

 UŻYTKOWOŚĆ: Pies zaprzęgowy i do towarzystwa.

KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych. Sekcja 1 Nordyckie psy zaprzęgowe. Bez prób pracy.

ZARYS HISTORII RASY: Nazwa „samoyed” pochodzi od nazwy plemienia Samojedów, zamieszkujących północną Rosję i Syberię. W południowych partiach zamieszkiwanych przez siebie ziem, używali oni białych, czarnych i brązowych łaciatych psów do pilnowania stad reniferów; w partiach północnych psy były czysto białe, miały łagodny temperament i używano ich w charakterze psów myśliwskich i zaprzęgowych. Samoyedy żyły blisko swoich właścicieli, a nawet sypiały wewnątrz ich szałasów i pełniły rolę „grzejników”. W 1889 roku, brytyjski zoolog Ernest Kilburn Scott, spędził trzy miesiące wśród Samojedów. Wracając do Anglii przywiózł ze sobą brązowego psa o imieniu Sabarka. Później importował z zachodniej części Uralu kremową sukę o imieniu Whitey Petchora oraz śnieżnobiałego psa o imieniu Musti z Syberii. Te psy, wraz z psami przywiezionymi przez badaczy, dały początek zachodniemu typowi samoyeda. Pierwszy wzorzec rasy powstał w 1909 roku w Anglii.

WRAŻENIE OGÓLNE : Średniej wielkości, elegancki biały arktyczny szpic. Wizualnie sprawia wrażenie silnego, wytrzymałego, pełnego wdzięku, prężnego, dostojnego i pewnego siebie. Wyraz samoyeda, zwany „uśmiechem samoyeda”, jest wynikiem połączeniakształtu i usytuowania oka z nieco uniesionymi kącikami warg. Płeć powinna znajdować wyraźne odbicie w wyglądzie psa.

 ISTOTNE PROPORCJE : Długość tułowia przekracza o ok. 5% wysokość w kłębie. Głębokość tułowia stanowi nieco mniej, niż połowę wysokości w kłębie. Długość kufy odpowiada mniej więcej długości czaszki.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT : Przyjacielski, otwarty, czujny i aktywny, o bardzo słabym instynkcie łowieckim. Pod żadnym pozorem nie może być płochliwy, ani agresywny. Bardzo towarzyski; nie nadaje się do roli psa stróżującego. GŁOWA : Mocna i klinowata.

OKOLICA MÓZGOCZASZKI : Czaszka : Widziana z przodu oraz z profilu – bardzo nieznacznie wysklepiona. Najszersza między uszami. Między oczami nieco uwidacznia się bruzda. Stop: Wyraźnie, ale nie przesadnie zaznaczony.

 OKOLICA TWARZOCZASZKI: Nos: Dobrze rozwinięty, preferowany czarny. W pewnych porach roku pigment nosa może zblednąć do odcienia zwanego „zimowym nosem”; jednakowoż, na brzegach nosa zawsze musi pozostawać ciemny pigment. Kufa: Mocna i głęboka, długości w przybliżeniu odpowiadającej długości czaszki, stopniowo zwężająca się w kierunku nosa; nie może być ani bekasia (spiczasta), ani ciężka i graniasta. Grzbiet nosa prosty. Wargi: Ściśle przylegające, czarne, raczej wydatne. Kąciki warg nieco uniesione, tworzące charakterystyczny „uśmiech samoyeda”. Szczęka i żuchwa oraz uzębienie : Regularny i pełny zgryz nożycowy. Zęby, szczęka i żuchwa silne. Prawidłowe uzębienie. Oczy: Ciemnobrązowego koloru, dobrze osadzone w oczodołach, rozstawione dość szeroko, nieznacznie skośne, migdałowego kształtu; FCI-St n° 212 4 o „śmiejącym się”, miłym, czujnym i inteligentnym wyrazie. Obwódki oczu czarne. Uszy: Proste, dosyć małe, grube (mięsiste), trójkątne, nieznacznie zaokrąglone na końcach. Powinny być ruchome; osadzone wysoko. Szeroko rozstawione ze względu na szerokość czaszki.

SZYJA: Mocna, średniej długości, dumnie noszona.

TUŁÓW: Długości nieznacznie przekraczającej wysokość w kłębie; głęboki i zwarty, lecz giętki. Kłąb: Wyraźnie zaznaczony. Grzbiet: Średniej długości, umięśniony i prosty; u suk nieco dłuższy, niż u psów. Lędźwie: Krótkie, bardzo mocne i dobrze wysklepione. Zad: Pełny, silny, umięśniony, nieznacznie opadający. Klatka piersiowa: Szeroka, głęboka i długa, sięgająca niemal do łokcia. Żebra dobrze wysklepione. Dolna linia : Umiarkowanie podciągnięta. OGON: Osadzony dosyć wysoko. U psa podekscytowanego i w ruchu, ogon zagięty jest od nasady ku grzbietowi lub noszony na bok; w spoczynku może zwisać, sięgając stawu skokowego.

KOŃCZYNY: KOŃCZYNY PRZEDNIE : Wrażenie ogólne: Dobrze usytuowane i umięśnione, o mocnym kośćcu. Widziane z przodu – proste i równoległe. Łopatki: Długie, mocne, ukośnie ustawione. Ramię: Ukośne i przylegające do tułowia. Długość w przybliżeniu odpowiada długości łopatki. Łokieć: Przylegający do tułowia. Nadgarstek: Mocny, lecz giętki. Śródręcze: Nieznacznie ukośne

Przednie łapy: Owalne, o długich palcach, elastyczne i ustawione prosto do przodu. Palce wysklepione, nie przesadnie zwarte. Elastyczne opuszki.

KOŃCZYNY TYLNE : Wrażenie ogólne: Widziane od tyłu – proste i równoległe, o bardzo silnej muskulaturze. Udo: Średniej długości, dosyć szerokie i umięśnione. Kolano: Dobrze kątowane. Stawy skokowe: Nisko nad podłożem, dobrze kątowane. Śródstopie: Krótkie, mocne, ustawione pionowo i równolegle. Tylne łapy: Takie same, jak przednie. Szczątkowe palce powinny być usunięte.

CHÓD/RUCH : Energiczny, swobodny i niestrudzony, z długim wykrokiem. Dobry wykrok kończyn przednich i dobra akcja kończyn tylnych.

SZATA: WŁOS: Obfity, gruby, elastyczny i gęsty polarny włos. Samoyed jest psem o podwójnej okrywie włosowej, z krótkim, delikatnym i gęstym podszyciem i dłuższym, twardszym, prostym włosem okrywowym. Szata, zwłaszcza u psów, powinna tworzyć – obramowującą głowę – kryzę wokół szyi i ramion. Na głowie i przedzie łap, włos jest krótki i gładki. Na zewnętrznej stronie uszu krótki, uniesiony i gładki. Wnętrze uszu powinno być mocno owłosione. Z tyłu ud szata tworzy portki. Między palcami powinny rosnąć włosy ochronne. Ogon powinien być obficie okryty włosem. U suk szata jest często krótsza i ma delikatniejszą strukturę, niż u psów. Szata prawidłowej struktury powinna mieć specjalny połysk. MAŚĆ : Czysto biała, kremowa lub biało-biszkoptowa (kolor podstawowy – biały, z nielicznymi biszkoptowymi znaczeniami). Nigdy nie powinna sprawiać wrażenia blado brązowej. FCI-St n° 212 6

WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Idealna wysokość: psy – 57 cm, z tolerancją 3 cm (powyżej i poniżej); suki – 53 cm, z tolerancją 3 cm (powyżej i poniżej). WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. • Widoczne wady w budowie. • Lekki kościec. • Nie samcze psy i nie sucze suki. • Zgryz cęgowy. • Żółte oczy. • Miękkie uszy. • Beczkowata klatka piersiowa. • Podwójnie zakręcony ogon. • Krótkie nogi. • Beczkowata lub krowia postawa. • Falista lub krótka okrywa włosowa na całym ciele; długa, miękka lub lejąca szata. • Nieufność.

POWAŻNE WADY: • Wyraźnie niedopigmentowane obszary na obwódkach oczu lub wargach.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: • Agresja lub nadmierna bojaźliwość. • Niebieskie lub różnokolorowe oczy. • Przodozgryz, tyłozgryz. • Nie stojące uszy. •

Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny